Posted in: Bijzondere mensen, Fietsen in Toscane

Is Carnaval al begonnen?

Gisteren liepen we zoals zo vaak langs onze buren, de molen. Molenaar stond mager en wit van het gemalen meel op de stoep met de bakker te praten. Ruim twee jaar geleden schreef ik kort over het fantastische brood dat we hier in Montespertoli hebben. Inmiddels kennen we de bakker van dit brood redelijk en de molenaar vrij goed.

Ze hebben jaren geleden samen een project opgestart om oude granen weer te gaan kweken, dat lukt redelijk en overal om ons heen ontstaan nu soortgelijke initiatieven. Ik help hen af en toe met wat kleine technische dingen (ze zijn absoluut niet handig met computers en programma’s).

We stopten dus even om te kletsen met bakker en molenaar toen één van de werknemers van de molen op zijn fiets aankwam. Hij was vrij en was gaan trainen. Dat gaat op z’n Italiaans, geheel in stijl, vol ornaat zou je het kunnen noemen … Hij zag eruit als een marsmannetje zo tussen ons vieren, allemaal slordig gekleed in oude plunje, met strak lycra pak, een extra-aerodynamische helm en dito bril … alles glimmend en glinsterend en in race stijl.

De bakker keerde zich om en zei tegen het marsmannetje. “Jeetje wat je tegenwoordig al niet aan moet hebben om te gaan fietsen”. Hij kreeg geen reactie. Dus volgde: “Carnaval is toch nog niet begonnen? Je hebt je in de datum vergist hoor!”.

Het marsmannetje kon er gelukkig ook hartelijk om lachen en ik heb er gisteren nog vaak met veel plezier aan gedacht. De bakker, met beide benen op de grond, doet totaal niet mee aan welke modes ook en heeft zo zijn eigen kijk op de wereld. En die houdt hij niet voor zich.

En … nee ik heb geen foto’s, maar neem een foto van welke willekeurige prof wielrenner ook en je weet wat ik bedoel.

Posted in: Toscane, Wandelen Toscane

Een beetje winter in Toscane

Een beetje winter in Toscane, in de zin van dat het hier kouder is en er dus eindelijk iets van winter lijkt te zijn, in plaats van een herfst die maar niet op wil houden.

Je kunt ‘een beetje winter in Toscane’ ook opvatten als: ‘een beetje winter in Toscane geeft een flink pak sneeuw’ maar dat is dus zelden zo, de laatste jaren al helemaal niet meer.

Wij kunnen wel naar de sneeuw ver weg kijken … en dat vind ik echt geen straf!

Toscane-winter-1 Toscane-winter-2 Toscane-winter-3 Toscane-winter-4

Posted in: Bijzondere mensen

Het ‘doden’ prikbord

In Italie worden normaal gesproken posters gemaakt waarop de dood van dierbaren wordt aangegeven, je hoeft dus geen krant te kopen om te weten wie is overleden, het hangt allemaal keurig op straathoeken op speciale ‘prikborden’.

Zie hier een exemplaar van de ‘Avvisi Funebri’:

de-doden-staan-aangeplakt-italie

Ik loop er meerdere keren per dag langs met hondje Sandy en zie vaak ouderen eerbiedig naar de namen kijken, wellicht de leeftijden van de overledenen vergelijkend met die van hen …?

Een paar dagen geleden echter stond er een oud dametje, keurig gekapt en gekleed, luid in haar mobieltje te tetteren met, wat ik aanneem, een vriendin. Met gelakte nagels aan kromme vingers wees ze op de posters en vroeg informatie over de overledenen. “Wie is dat dan? Oh, ja ja, die van die dochter die … bla bla bla.”

Er werd met hartstocht geroddeld …

en ik kijk nu met heel andere ogen naar de posters van de overledenen, zo dierbaar voor de één en zo ideaal om over te kunnen roddelen voor de ander.

Posted in: Bijzondere mensen

Zo’n keurige jongen!

Het valt niet altijd mee om in een flatgebouw te wonen en dan heb ik het nog maar over een trappenhuis dat door drie ‘voordeuren’ wordt gebruikt. Niets dus!

Onze benedenbuurman is verre van een goede buur … zie dit voorval: http://winitalie.com/2014/01/05/beter-een-goede-buur-dan/

Op de jongeman op de eerste verdieping, echt een ‘heel nette vent’ (zo stel ik mij voor dat oude dametjes hier in de buurt hem goedkeurend kenmerken) had ik niet veel aan te merken. Zijn ouders komen af en toe zijn appartement schoonmaken, want de jongen zelf heeft een goede baan en dus geen tijd. Dat vind ik natuurlijk idioot, maar dat moeten ze leuk onderling zelf beslissen.

Nu blijkt dat deze keurige meneer de reclamefolders uit zijn brievenbus gewoon op de stoep gooit.

Hoe ik dat weet? Nou dat is heel eenvoudig. Ik laat de hond steeds uit en zie dan de folders uit zijn brievenbus steken en zodra er folders op de stoep liggen, steken diezelfde folders niet meer uit zijn brievenbus.

Ik raapte de folders maandenlang op en gooide ze bij ons oud papier, maar kreeg er genoeg van. Dus stopte ik een folder opgevouwen terug in zijn brievenbus. Die vond ik de dag erna weer op de stoep, dus stopte ik hem terug. Ik dacht er verder niet meer aan.

Een paar dagen later wilde ik wat flessen in onze container voor glas en plastic gooien toen ik daar diezelfde opgevouwen reclamefolder in zag liggen, naast extra reclamemateriaal dat sindsdien binnen is gekomen.

Ik heb de boel weer in de brievenbus van de keurige jongen gestopt …

Misschien moet ik toch maar met hem gaan praten, maar ik ben bang dat dat wel n’s verkeerd uit kan pakken.

Posted in: Italiaans, Toscane

Kaki fruit

Het lijkt een beetje op een half rotte tomaat en je kunt de vrucht pas eten als ie in behoorlijk vergane staat verkeert … de kaki (in het Engels ‘persimmon’).

Je slurpt de vrucht zo ongeveer naar binnen, schil daargelaten. Niet iets om publiekelijk te doen, maar aan de keukentafel zou het net kunnen. Ik eet ze normaal gesproken boven de gootsteen, want het kan nogal viezig druppelen …

Je maakt maar één keer de fout een kaki te eten die niet rijp is (rijp zijnde: in staat van ontbinding verkerende!). De tannine zijn zo wrang dat je niet weet hoe gauw je de hap weer uit kunt spugen.

Op vele plekken staan kaki bomen die hun rood-oranje vruchten stevig vasthouden nadat de meeste bomen hun blad al hebben laten vallen. Een prachtig gezicht vind ik het, een soort alternatieve natuur kerstboom.

kaki-1 kaki-2

 

Back to Top