Posted in: Bijzondere mensen, Wijn en olijfolie

Heerlijke wijn ontdekt!

Met de jaren kan ik steeds minder goed tegen sulfiet, zo blijkt uit mijn ervaring. Ik ben dus altijd op zoek naar lekkere wijn die op een natuurlijke manier is gemaakt, de zogenaamde ‘natuurlijke wijnen’. Ze zijn bijna altijd ook veel lekkerder dan de industriële sulfietwijn, hetgeen mijn groeiende allergie heel draagbaar maakt.

Nou kwamen we via via bij een nieuwe ‘cantina’ (wijnmaker) bij ons in de buurt uit.

We moesten even wachten en kregen na een tijdje anti-muggen spray van een mevrouw die vrij kortaf was. We keken elkaar even goed aan maar besloten toch te blijven wachten. Dat bleek zeer de moeite waard.

Na een tijdje kwam er een oudere mevrouw naar beneden. Haar kleren waren deels gescheurd, maar ze keek met heldere pretogen om zich heen en gebood ons te gaan zitten. Binnen een halve minuut kwamen er onvoorstelbaar veel katten uit allerlei hoeken en gaten kopjes geven. Ze zei dat hele volksstammen hun ongewenste katten bij hen kwamen dumpen, omdat iedereen wel wist dat zij geen vlieg kwaad deden. Hulpeloos gebaarde ze naar de dieren.

We kwebbelden wat tot haar man kwam. Hij bleek 81 te zijn en zij 82. We werden meegenomen naar de wijnkelder en te midden van enorme vaten met wijn uit verschillende jaren, onder andere uit 2005, die we kregen te proeven en ons bijzonder enthousiast maakte, vertelde de bejaarde man wat over wijn maken en hun eenvoudige leven. Zijn vrouw vulde her en der liefdevol aan.

We zijn er zeker anderhalf uur geweest en de rest van de dag heb ik aan weinig anders gedacht dan dit stel. Door dik en dun hebben ze hun oude manier van wijn maken volgehouden, een traditie die teruggaat tot 1770. Tegenslagen overkomen, weerstand van anderen omdat zij niet ‘wilden moderniseren’, dat wil zeggen, gif gebruiken … en het resultaat is een ontzettend goede drinkbare wijn die ze over de hele wereld verkopen. Inmiddels zijn ze biologisch dynamisch gaan werken en hebben het Demeter merk op alle producten.

Ze herinneren zich in detail hoe het vroeger was maar zijn zeer bij de tijd en geïnformeerd over moderne technieken en wat daar goed en minder goed aan is. Een nederige levenshouding. Ze denken niet het beter te weten, maar zijn open. Uiteraard wel tevreden met de keuzes die ze hebben gemaakt. Een vol leven achter de rug en nog genoeg om voor te willen leven, ondanks allerhande lichamelijke gebreken.

Het heeft indruk op mij gemaakt en ik kijk ernaar uit dit bijzondere stel nogmaals te ontmoeten.

Een foto maken leek mij heel ongepast, de sfeer was er helemaal niet naar. Dus een foto van internet …

casale-natuurlijke-wijn-toscane-sangiovese

Azienda Agrobiodinamica Casale
Via S. Martino Casale 150
Certaldo (FI)
(alleen op afspraak bezoeken!)

Posted in: Bijzondere mensen

Afval verbranding

Dat onze buurman bij het stuk grond dat we aan het kopen zijn, niet al te precies is, dat zie je direct. Rondom zijn deel van het huis stikt het van de troep. Deze man lijkt in zijn leven nog nooit iets te hebben weggegooid of weggegeven.

Uno spreciso … zo noemt mijn vriend dat. Precies het tegenovergestelde van iemand die precies (preciso) is.

Het lijkt een soort krottenwijk voor afgedankte spullen rondom zijn huis. Een beeld dat je vaak ziet in Toscane, wellicht iets dat is overgebleven van de armoede die de meeste ouderen zich nog maar al te goed kunnen herinneren. Je weet maar nooit waar dat oude matras of die verroeste kinderfiets nog goed voor kan zijn!!

Ik ben zelf ook niet erg goed in dingen weggooien, dus ik begrijp die verzamelwoede wel een beetje. Echter, mijn ervaring is dat je nooit terugvindt wat je op een bepaald moment nodig hebt. Maar dat terzijde.

Nu heeft deze zelfde buurman ook al meerdere keren de afgelopen weken zijn afval in zijn tuin verbrand. Er is een goed georganiseerde afval ophaaldienst in Montespertoli. Wij scheiden alles keurig en elke dag van de week wordt er een bepaalde soort afval opgehaald en naar de afvalverwerking gebracht. Toch lijkt het erop dat de buurman het liever zelf doet. Zijn fikkies stinken naar verbrand plastic en wie weet wat hij nog meer verstookt. Ik vrees het ergste.

Aan mij de taak te proberen deze man van gewoonte te doen veranderen, want ik heb niet veel zin om tweewekelijks vergiftigd te worden door ‘uno spreciso’. Daarnaast is het absurd dat iemand blijft volharden in de oude gewoonte zelf alles te verbranden terwijl er een goede service van de gemeente is. Zeker minder schadelijk voor het milieu!

Hoe ik dit varkentje zal gaan wassen? Geen idee!

Posted in: Toscane, Wijn en olijfolie

De wijngaard is schoon

De drie hectare grond die we aan het kopen zijn heeft twee grotere wijngaarden (ik ben er al gaandeweg achtergekomen dat dat wat ik een kleine wijngaard noemde, toch best groot bleek toen we er eenmaal helemaal doorheen waren) en twee hele kleintjes. We hebben inmiddels een van de grotere wijngaarden helemaal schoon en dat ziet er fantastisch uit (ware het niet dat de druiven er niet al te best uitzien … na jaren verwaarlozing zijn er veel planten dood).

Vanochtend kwam ik een andere buurman tegen. Dit is buurman nummer vier die ik heb leren kennen. Hij kende het terrein en de vorige eigenaar erg goed en denkt dat de wijngaard die we met zoveel moeite schoon hebben gemaakt, waarschijnlijk niet te redden is. Nou nou, wat een optimisme!

Hij vond het vreselijk en zei, net als alle anderen die iets zeggen over ons stuk grond, dat dit de mooiste wijngaard in de hele buurt was en tot in de puntjes onderhouden. De buren hebben het allemaal afschuwelijk gevonden te moeten toezien hoe de kinderen van de vorige eigenaar, die is overleden aan ‘een hele nare ziekte’ (kanker is dat, maar daar praten ze hier nooit over) totaal geen interesse hebben getoond in het land, de wijngaarden en de olijfboomgaarden.

Iedereen heeft mij verteld dat ze hebben gevraagd of ze de wijngaard mochten huren, niet zozeer om er veel mee te verdienen, maar gewoon om de wijngaard te onderhouden. De kinderen wilden er niets van weten en hebben alles laten overgroeien.

Alle buren zijn dus erg blij dat er eindelijk weer iemand bezig is.

Overigens vertelde ik de buurman van vanochtend dat ik Nederlandse was. Waarop hij hij zei “Ja dàt weet ik echt wel dat je Nederlands bent”. Blijkbaar vindt hij het niet nodig om te doen alsof hij nog niets weet. Inmiddels weet de hele buurt natuurlijk alles al. In elk geval denken ze dat te weten!

Hier een foto van de schitterende eik die in de schoongemaakte wijngaard staat.

eik-wijngaard

Posted in: Toscane, Wijn en olijfolie

Oude wijngaard herstellen

Wie de blog volgt weet inmiddels dat we een huisje met 3 hectare grond aan het kopen zijn in Toscane, met een kleine wijngaard en wat olijfbomen. Ruim tien jaar was er niets meer aan gedaan. De olijfboomgaard was helemaal dichtgegroeid en de wijngaard was deels overwoekerd door bramen.

Herstel … ís deels overwoekerd door bramen.

We hebben inmiddels een paar rijen schoon weten te maken, met veel geduld, maar we hebben pas een klein stukje af. Het werk geeft wel enorm veel voldoening, zoals je begrijpt als je naar het resultaat kijkt.

oude-wijngaard-herstellen-1 oude-wijngaard-herstellen-2 oude-wijngaard-herstellen-3

Inmiddels hebben we een tractor gekocht, een Landini. Na veel onderzoek, bezoek aan verkopers en rondvragen en bijzonder zwaar wikken en wegen, hebben we gekozen voor een nieuwe tractor. De tweedehands tractoren zijn allemaal erg oud, sterk vervuilend en … nog altijd peperduur. Een nieuwe tractor is dus een goede investering want hij gaat, als het goed is, heel lang mee.

Tractor rijden is iets waar je vooral geduld voor moet hebben. Als je eenmaal begrijpt hoe het werkt (oefening baart kunst) dan rij je tergend langzaam met de klepelmaaier over alles dat gemaaid moet worden. Het ziet er daarna prachtig opgeruimd uit, maar op zich is het erg saai werk.

De wijngaard inrijden is daarentegen redelijk avontuurlijk, het is namelijk deels erg steil. Mijn vriend vindt dat fantastisch en besloot direct op de tweede dag dat we de tractor hadden, naar beneden te rijden.

De weg die hij nam ging moeizaam en eenmaal beneden vroeg hij zich af of hij wel weer boven zou komen. Dat lukte inderdaad via dezelfde weg niet. Daar stonden we met een gloednieuwe tractor tussen meters hoge bramenstruiken! Gelukkig besloten we het via de wijngaard zelf te proberen. Dat is wat smal en dus erg vervelend als de tractor gaat schuiven (er ligt zoveel droog spul dat dat soms gebeurt), maar een andere oplossing was er niet.

Het is duidelijk gelukt, de derde foto hierboven is van een deel van de wijngaard, keurig gemaaid. Dat geeft weer moed om verder te gaan. Dit staat ons te wachten:

oude-wijngaard-herstellen-4

Niet te geloven dat veel druiven deze bramenjungle hebben overleefd. Ze doen het hier zelfs beter dan bovenin de wijngaard waar geen bramen groeiden. Blijkbaar is de grond hier beter.

Eerlijk gezegd is het ook niet te geloven dat ik de bramenjungle heb overleefd. Met veel dank aan de bosmaaier.

 

 

Back to Top