Posted in: Uncategorized

Mist

Zondag was er de hele dag mist. Dikke, natte mist.
Vanochtend was er eerst nog mist, maar na een paar uur kwam langzaam de zon door. Kort geeft dat schitterende plaatjes met die typische flarden mist die nog niet door de zon zijn verdreven.

toren-in-mist-in-toscane

Posted in: Montespertoli, Toscane, Wandelen Toscane

Prachtige herfstdag in Toscane

Zondag was het heerlijk warm (achttien graden) met af en toe een waterig zonnetje. Dat laatste had wel wat beter gekund, dan waren de foto’s zeker mooier geworden. Echter … ik heb genoten van alle verschillende kleuren en heb geen zin de foto’s te manipuleren, dus hier moeten we het mee doen!

De dagen ervoor heeft het geweldig geregend. Alles was zo nat dat we helemaal niets op het land konden doen. De hond vond het prima en heeft eindelijk weer eens een prachtige wandeling gemaakt. Her en der maakten we een kletspraatje met mensen die olijven aan het plukken waren ofwel langs kwamen joggen, ofwel anderszins bezig waren (veelal in de tuin).

Wat een heerlijke sfeer. Niets geeft mij meer het gevoel ergens thuis te zijn dan dit soort ongedwongen praatjes. In Umbrie genoot ik er ook altijd van.

De laatste foto is van knoflook die uit de grond is gehaald en gedurende de winter opgegeten zal gaan worden. Prachtig hoe die stok / dat boomstammetje aan een draadje hangt.

herfst-toscane-1 herfst-toscane-2 herfst-toscane-3 herfst-toscane-4

Posted in: Appartement opknappen, Bijzondere mensen, Bureaucratie

Huis kopen Toscane

Begin juli zouden we een huis met drie hectare grond kopen, maar kort voor de afspraak bij de notaris bleek dat het huis niet verkocht kon worden zoals het was omdat er twee problemen waren bij de gemeente die eerst moesten worden rechtgetrokken, door de eigenaar. We ondertekenden dus een voorlopig koopcontract en mochten daarmee voorlopig op het land aan de slag gaan, maar in huis niets aanraken.

Vandaag was dan eindelijk de dag van het koopcontract. Alles leek opgelost en duidelijk, totdat dinsdag (twee dagen geleden dus) plotseling de advocaat van de verkoopster vond dat er een clausule in het contract stond die niet correct was. De notaris had eind september alle gegevens en berekeningen doorgestuurd, dus deze meneer had zitten slapen tot op het laatste moment, of hij gebruikte de tijdsdruk om druk op ons uit te oefenen (dat laatste is zeer waarschijnlijk).
Gistermiddag wist ik nog altijd niet of vandaag de koop door zou gaan of niet en bleken we uiteindelijk, om de koop door te laten gaan, akkoord te moeten gaan met een compromis dat over maximaal 4 jaar ons 1500 Euro zou kunnen gaan kosten.

Vaag he?

Ik zal het heel kort proberen uit te leggen.
Als je in Italie een huis als eerste huis koopt, krijg je wat belastingvoordeel, maar verkoop je binnen 5 jaar dat huis weer, dan moet je het verschil terugbetalen en een boete erbij, tenzij je binnen een jaar opnieuw een huis koopt als eerste huis in dezelfde gemeente. Helaas is de nieuwe koper van het huis, verantwoordelijk voor de boetes, mocht de verkoper niet betalen en geen eerste huis kopen binnen een jaar. Een absurde regel, maar dat is in Italie wel vaker zo.

De notaris had destijds voorgesteld om dit bedrag (plus de boetes) op een spaarboekje opzij te houden als garantie en daarmee was iedereen akkoord. Echter, de verkoopster en haar advocaat vonden eergisteren het voorgestelde bedrag te hoog. De advocaat pleitte ervoor ‘gewoon vertrouwen te hebben’ in de verkoopster, uiteraard een idioot standpunt als je een contract aan het opstellen bent. Er is enorm heen en weer gebeld en geschreven, maar uiteindelijk komt het erop neer dat de verkoopster de verkoop niet door zou laten gaan als wij niet zouden accepteren dat we over 4 jaar een deel van haar schade moeten betalen.
Veel keus hadden we dus niet … de verkoopster zit totaal aan de grond en dat is het probleem. Over twee of drie maanden (zonder verkoop van het huis) zal die situatie echt niet beter zijn en dus hebben we geaccepteerd.

Goed, vanochtend als eerste naar de bank om cheques te regelen (ook zo iets, de bank wil tegenwoordig weten waar je geld aan uitgeeft, dus ik moet hen een kopie sturen van de akte!) waardoor wij iets te laat bij de notaris waren.

Daar zaten we dan. De verkoopster en haar advocaat, haar makelaar en zijn compagnon, de geometra, mijn vriend en ik, onze makelaar en de notaris. Zowel de notaris, als de advocaat als de geometra hadden enorme bergen papier, alsof het om de verkoop van weet ik wat ging. De notaris maakte er een opmerking over: “het lijkt wel of we het kasteel van Versailles aan het verkopen zijn”.

De notaris die nauwelijks over de stapels papier heen kon kijken, las de akte voor. Een brei woorden en wetten en nummers … het grootste deel is voor een leek niet te begrijpen. De advocaat hield alles nauwlettend in de gaten. De cheques werden geregistreerd en de verkoopster ondertekende en daarna ik.

Mijn cheque ging rechtstreeks naar de bank van de verkoopster om haar hypotheek af te lossen. De bankdirecteur kwam op exact het juiste moment binnen. Ik hoop in elk geval dat hij het was, want hij ging er met de cheque vandoor en lachte heel vrolijk.

De geometra die al maanden werk heeft verricht om de problemen bij de gemeente op te lossen, vroeg naar zijn cheque. Hij had al meerdere keren laten weten dat hij bij de akte betaald wilde worden en anders zijn deel van de benodigde documenten niet zou geven. Bleek dat de verkoopster geen cheque voor hem had en die ook niet wilde uitschrijven. Ze zei dat zij echt wel zou betalen. De geometra hield voet bij stuk en zij ook. Dat werd dus ruzie. Een grote chaos.

De geometra stopte zijn papieren in zijn tas, deed zijn jas aan en liep weg. Hiermee kon de akte niet worden voltrokken. De drie makelaars begonnen te roepen dat dit niet mogelijk was. De notaris haalde haar schouders op en liep zelf ook weg al uitroepende dat we dit onderling maar op moesten lossen. Ineens stond iedereen te schreeuwen. Ik had sterk de neiging mij er ook mee te bemoeien en die advocaat uit te leggen dat hij als advocaat toch als eerste zou moeten weten dat ‘gewoon vertrouwen hebben’ vaak niet werkt, maar ik hield mij in. Daar zaten we dan, mijn vriend en ik. Machteloos om ons heen te kijken en af te wachten wat er zou gebeuren. Ik was helemaal voor de geometra, als hij nu niet voet bij stuk zou houden, zou hij naar zijn zuurverdiende geld kunnen fluiten.
Na een kwartier ruzie, besloot de verkoopster hem dan toch maar een cheque uit te schrijven. Ze was woest, werkelijk witheet. Haar advocaat mompelde dat hij de geometra aan zou klagen wegens afpersing van zijn klant. Idioot natuurlijk, maar wellicht past dat precies bij zo’n onvoorstelbaar vervelend mannetje.

Iedereen liep ruzie makend weg en daar zaten wij nog steeds. Blijkbaar was dit het dan. Huis gekocht. Geen felicitaties, geen vriendelijke woorden … niet eens een duidelijke conclusie. Wij haalden onze schouders dus maar op en gingen de notaris zoeken om te vragen of alles was afgerond. Dat bleek het geval. Ze stond met een grote glimlach half verontschuldigend te kijken. Gisteravond nog zei ze aan de telefoon dat normaal een verkoopakte echt niet zo gaat en ik geen verkeerd beeld van het Italiaanse volk moest hebben. Nou heb ik dat ook helemaal niet, maar van bepaalde mensen wel, met hun afkomst heeft dat niets te maken, met hun gedrag alles.

Dit hieronder zijn wat foto’s van het huis en als je het zo ziet, vraag je je terecht af … al die moeite voor dat? Ze is niet goed bij d’r hoofd. Er is inderdaad nogal wat werk te doen!
Het gaat om de helft (over de lengte) van het huis en de hele schuur en uiteraard de grond. Die grond is echt prachtig en van het huis gaan we iets maken. We hebben alle tijd.

huis-kopen-toscane1 huis-kopen-toscane2

Posted in: Italiaans, Toscane

Regen …

regen-toscane

Vanaf mijn werkplek zag ik net dit tafereel hierboven. Afschuwelijk nat buiten, het kasteel nauwelijks zichtbaar door de wolken … maar binnen heerlijk knus met de kachel aan.

Zondag stond de Arno gevaarlijk vol en was er rondom Arezzo schade wegens overstromingen. Ik hoop dat de regen van gisteravond en vandaag niet nog meer schade aanricht. Het is werkelijk met bakken uit de hemel komen vallen.

Posted in: Toscane

Aardbevingen

Inmiddels zal iedereen op de hoogte zijn van de stevige aardbevingen die een deel van midden Italie grondig hebben verprutst. Dat er in dat gebied zo ongeveer elk kwartier een kleine aardbeving is en af en toe een grotere, dat weet bijna niemand. Je hoort alleen over aardbevingen die schade aanrichten, want de rest is niet interessant.

Persoonlijk vind ik die andere aardbevingen ook interessant, omdat ik er sinds een paar weken nogal last van heb. Er is hier op een paar km afstand een epicentrum dat elke paar dagen de aarde even doet schokken. Nou gebeurde dat wel vaker en schrok ik er ook eerder wel even van, maar sinds 10 dagen geleden er een wat grotere aardbeving was (3,9 op de schaal van Richter, dus stelt wat aardbeving betreft weinig voor), ben ik mij helemaal rotgeschrokken.

Het helpt niet dat op 24 augustus in en rond Amatrice veel huizen zijn ingestort met grote aantallen mensen die zijn overleden. De beelden staan iedereen nog helder op het netvlies. Als er dan plotseling een vrij stevige aardbeving is, wordt het dagelijkse  leventje letterlijk flink door elkaar geschud.

Na een eerste kleine schok bedacht ik wat ik ook alweer zou doen als er een grotere aardbeving zou zijn. Die volgde kort daarna en daar stond ik met knikkende knieën en de hond in mijn armen in de keuken, totaal verloren. Je kunt werkelijk niets doen dan naar een plek sprinten waarvan je hoopt dat die niet in gaat storten en daarna jezelf afvragen of je wel de juiste plek hebt gekozen. De hond keek verbaasd om zich heen, maar vond het wel prima die extra aandacht. Daar heb je dus ook helemaal niets aan.

Direct na de aardbeving was de straat bezaaid met mensen die hun huis uit waren gevlucht en op hoge stem paniekerig bezig waren de schok te verwerken. De telefoonlijnen waren ruim een half uur lang overbezet, maar verder was er helemaal niets aan de hand. Geen schade. Niets. Gelukkig maar.

Sindsdien is er elke drie of vier dagen een kleine aardbeving met ongeveer hetzelfde epicentrum. Mijn knieën knikken elke keer, maar ik herstel sneller en ga ervan uit dat het bij dit soort kleine schokken gaat blijven.

Vanochtend voelde mijn vriend een aardbeving, maar ik legde hem ervaren uit dat het er geen was. Met een aardbeving gaan alle glazen rinkelen en ‘brommen’ de boekenkasten. Toen ik net even het dorp in liep bleek dat het wel een kleine aardbeving was geweest. Blijkbaar begin ik er aan te wennen! Een hele opluchting, want knikkende knieën zijn totaal nutteloos!

Op dit kaartje zie je de aardbevingen in dit gebied sinds 1985. Hoe groter het rondje, hoe sterker. Het sterretje is het epicentrum dat de laatste tien dagen actief is geweest. Informatie over aardbevingen vind je op http://cnt.rm.ingv.it.

aardbevingen-afgelopen-50-jaar-toscane

Back to Top