Na een regenachtige ochtend (het was wel tijd ook, maar jeetje, wat is regen toch deprimerend!) ging ik ’s middags op stap, naar Certaldo.
De lucht klaarde en plots waren de kleuren schitterend.
Ik stopte om een foto van Certaldo te maken (zie onder). Na wat foto’s gemaakt te hebben had ik het gevoel dat ik in de gaten werd gehouden. Ik draaide mij om en schrok me wezenloos … maar het bleek enkel een vogelverschrikker te zijn.
Een heel enge!
Hij heeft een das om, dat is op zich al heel verdacht als je naar de rest van de kleding kijkt, een overall en houthakkers overhemd. Nu is het op de foto niet goed te zien, maar de beste vogelverschrikker heeft een verschrikkelijke glimlach op zijn rode ronde gezicht. Daarnaast staat ie in een afschuwelijke hoop rotzooi …
Nu ik dit zo heb geformuleerd zie ik ineens het verband tussen ‘schrikken’ en ‘verschrikkelijk’. Maar dat terzijde.
Hier het uitzicht op Certaldo, een prachtig klein oud kasteel-dorpje.
