Posted in: Italiaans, Wandelen Toscane

Drie keer …

Ik heb een hondje (hoewel ze niet echt van mij is, ik pas op haar) en moet dus vier keer dag een stukje met dat beestje lopen zodat ze haar behoeftes kan doen en even heel blij is dat ze naar buiten mag.

Vandaag ziet het er zo uit:

regenbuien

Elke keer dat ik bedenk het goede moment te hebben om de hond uit te laten, begint het na een paar meter buiten plotseling keihard te regenen.

Ik heb de hond drie keer uitgelaten en ben drie keer kletsnat thuisgekomen.

Nou is de grap dat de Italianen allemaal vol verwijt naar mij kijken.
Vanuit hun droge auto’s.

Ik weet echter niet hoe ik een hondje in de regen uit moet laten zonder dat ze nat wordt en vind het veel rotter voor mezelf dat ik steeds naar buiten moet. Voor haar.
Per slot gaat ze uit zichzelf vaak in vieze modderplassen liggen. Een beetje schoon (?) regenwater kan dan toch weinig kwaad.

 

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Toscane, Uncategorized

Markt in Castelfiorentino

Afgelopen weekend was er een speciale markt in Castelfiorentino, een leuk dorpje ongeveer 10 km hier vandaan. Een markt met locale producten, maar ook oude gebruiken en oude landbouwwerktuigen.

We hebben onze ogen uitgekeken, maar nier zozeer naar al deze oude machines. Nee, vooral naar de ‘gewone’ mensen die zich speciaal hadden opgedoft voor een gezellig dagje uit.

festa-agricola-castelfiorentino-1 festa-agricola-castelfiorentino-2 festa-agricola-castelfiorentino-3

… en ik bedoel niet deze hierboven, die doen namelijk de oude beroepen na, deels in klederdracht.

Nee, het stikte van de bijzondere mensen. Mensen met rare en erg lelijke hoedjes, vrouwen met onooglijke make-up (van verre leken het travestieten, maar dat waren ze toch echt niet), een paar hele dikke mensen die zich in zeer strakke kleding hadden weten te wurmen …

Meerdere vrouwen gingen een praatje aan met hondje Sandy zonder mij ook maar te groeten. Ik had Sandy opgetild omdat ze in die menigte niet veilig kon lopen. Blijkbaar trok ze wat aandacht, zo’n schattig hondje op ooghoogte, maar moesten die mensen van mij niets hebben.

Verder was het gezellig en sfeervol, met een band die goede muziek speelde maar waar nauwelijks iemand interesse in had. Erg jammer voor die jongens.

Interessant was dat er lokale pinda’s te koop waren. Pinda’s die in Toscane aan de kust groeien, niet ver van Piombino. Ze zijn lekker, maar kan niet veel verschil ontdekken met pinda’s van ver weg. Nooit geweten echter dat er in Italie pinda’s worden verbouwd.

 

Posted in: Bijzondere mensen, Italiaans, Montespertoli

Reacties op de hond

Inmiddels woont hondje Sandy bijna drie weken hier, op de derde verdieping van een gehorig appartementencomplex in Montespertoli. Het gaat prima geloof ik, maar … hoe vraag je een hond zoiets?

Een paar reacties uit de buurt …

Een meisje dat altijd hardloopt, fietst en bergen energie lijkt te hebben (ook als ze haar heel oude herdershond uitlaat, loopt ze met verende en snelle passen, heen en weer naar haar bejaarde vriendje die, zich moeizaam voortslepend, achterblijft) zegt tegenwoordig ‘ciao donne’ (dag vrouwen). Welja … waarom ook niet! Op gelijke voet met een hondje!

Eén van de buurmannen van hiernaast, een geweldige zuurpruim, wees mij zeer onvriendelijk terecht omdat volgens hem het hondje tegen de muur plast. Ik beloofde beter op te letten, maar legde als verdediging wel uit dat de hond normaal gesproken plast waar andere honden plassen.
De dag erop was hij de muur aan het schrobben en heeft er een viezig zwart goedje op gesmeerd zodat de muur er nu uitziet alsof heel zieke honden er plassen (en meer). Maar goed, de hond heeft haar interesse in de muur verloren.

Tot slot maakte een oud mannetje mij een tijdje geleden geweldig aan het lachen. Hij liep naar zijn Apecar (zo’n typisch Italiaanse driewieler), met een fluoriserend hemdje aan en een pet op. Hij leek mij van verre afkeurend aan te kijken, ging er zelfs ‘ns goed wijdbeens voor staan. Ik begreep niet wat er mis kon zijn en liep dus door. Toen ik hem passeerde zei het mannetje tegen de hond: ‘mannaggia che fortuna che hai con una padrona cosi bella’ (potverdikkie wat een mazzel heb jij met zo’n mooi baasje).
Tsja …

Ook onze benedenbuurman heeft voor het eerst sinds ruim anderhalf jaar iets tegen mij gezegd (dit ging er destijds mis: http://winitalie.com/2014/01/05/beter-een-goede-buur-dan/) toen ik hem in het trappenhuis met Sandy tegenkwam. Hij is dol op honden zo blijkt. Wederom onverwacht, ik was totaal gewend hem vriendelijk te groeten en standaard genegeerd te worden, maar een buurman die normaal doet is toch net iets prettiger.

En hier is Sandy in haar mandje, een groot deel van de dag brengt ze zo door, op haar rug slapend met een stukje tong uit haar mond.
Een echt oud vrouwtje?
Totdat je haar uitlaat … laatst had ze een ree te pakken, maar dat is een ander verhaal!

sandy

 

Posted in: Montespertoli

Daar ben ik weer

Het was even wat stiller dan normaal hier op mijn blog, want ik was op vakantie. Een paar dagen naar Frankrijk om mijn zus te bezoeken en daarna in de Alpen te wandelen en MTB’en (en ik heb er intens van genoten!) en een paar dagen thuis om van alles af te maken en ook te wandelen en fietsen.

Daarnaast heb ik het hondje opgehaald waar ik in Umbrie altijd op paste (ik was daar ‘custodian’ voor Amerikanen en paste op de huizen, onderhield tuin en zwembad en paste op hun katten en hondje). De nieuwe custodians zijn niet weg van honden en het arme beestje raakte wat in de verdrukking, dus vroegen ze of ik wellicht voor haar kon zorgen. Zeg daar maar ‘ns NEE tegen …

Een enorme verandering in mijn leven, deze kleine viervoeter op de derde verdieping. Ik ben nu verplicht ’s ochtends en ’s avonds haar uit te laten en probeer ook overdag een tijdje met haar buiten te zijn. Doet mij uiteindelijk ook goed, hoewel het niet altijd erg goed uitkomt.

Als ze vervolgens dit doet:Sandy-hondje-toscane-1

 

… en daarna weer hier gaat liggen …Sandy-hondje-toscane-2

 

… dan heb je toch een klein probleem. Maar, alles is oplosbaar, er hangt nu een oude handdoek bij de deur en de hond vindt het heerlijk daarmee te worden schoongemaakt.

Tot slot nog deze foto hier uit Montespertoli …het bankje met uitzicht op de Chianti (op de achtergrond is het kasteel van Sonnino zichtbaar, in Montespertoli). Echt weer thuis.

het-Chianti-bankje

Back to Top