Nadat we olijfolie hadden gemaakt, waren er nog een paar bomen met maar weinig olijven die we hadden overgeslagen (goede olie wil zeggen: zo snel mogelijk, zo veel mogelijk plukken en zo snel mogelijk persen).
Ik heb ze begin november geplukt en op een ovenschaal op de kachel gelegd. Die kachel is bijna elke avond aan en … bijna alle olijven zijn inmiddels al droog en heerlijk om te eten.
Wat een kleur! En wat een smaak … maar die kun je niet van een foto halen. Wat een geur ook … maar helaas kan ook die niet op internet gedeeld worden.
We hadden 258 kilo olijven en dat gaf 30,5 kilo olijfolie. Nu is een kilo olijfolie meer dan een liter, dus we hebben onze 30 liter olie tank helemaal vol en nog wat flesjes extra. Dat is een goed begin van de oogst.
Moet er wel bij vertellen dat we eerst de bomen hebben geplukt met de meeste olijven eraan, want we zijn bang dat de olijfvlieg de olijven verpest. De bomen dichter bij ons huis hebben bijna alle olijven al laten vallen, met ‘dank aan’ de larven van deze vlieg.
Vaak wordt gedacht dat 30 liter olijfolie wel genoeg is voor ons, voor een jaar. Wij gebruiken echter meer olie dan dat. Ik sta er zelf ook van versteld, maar gemiddeld gaat er tussen de 35 en 40 liter olijfolie per jaar doorheen. Het zou dus erg welkom zijn als we nog meer olijven kunnen plukken, maar dan moet wel het weer meezitten (en de schade van de vlieg ook)!
Hieronder onze 30 liter tank, helemaal vol met olie.
Het is weer zover … in Toscane (en zeker ook in Umbrie en andere delen van Italie waar olijfbomen staan) is alles in rep en roer om de olijven te plukken en zo snel mogelijk naar de frantoio (olijfpers) te brengen om daarna, met de eigen olie, heerlijk te genieten van wat ze hier ‘fettunta’ noemen. Dat is ‘fetta unta’ en betekent letterlijk een ‘vette snee’. Una fetta = een snee en unta = vet.
Dat klinkt inderdaad vies, maar … dat is het niet. De pas geperste olie zit boordenvol met smaak en is vaak gepeperd. Je merkt niet dat het vet is. Zo moet goede olijfolie zijn. Er moet in je mond geen spoor van vet achterblijven, anders is de olie namelijk niet goed. Dat leerden we vorig jaar bij een mini cursus olijfolie proeven.
Hierboven een foto van de olijven die we hebben geplukt en op het net hebben laten vallen, met daarnaast een half kratje al vol.
In totaal hebben we dit weekend 12 kistjes olijven geplukt, ongeveer 250 kg (de exacte hoeveelheid hoor ik zodra ik de olie op ga halen).
Hierboven 11 kratten vol. De twaalfde waren we toen nog aan het plukken en tegen de tijd dat we daarmee klaar waren was het donker.
Helaas zijn de voorspellingen voor komend weekend erg slecht, maar wie weet veranderen die nog en kunnen we toch verder gaan met plukken. We hebben nog veel olijfbomen te doen.
Na maanden wachten in onzekerheid, heb ik net het bericht gekregen dat onze aanvraag voor een bouwvergunning is goedgekeurd, onder een aantal voorwaarden, maar die zijn wel op te lossen.
Een hele opluchting! Bijzonder goed nieuws.
Ik ben verder enorm druk met het opzetten van een nieuw bedrijfje dat behang gaat printen, meer nieuws daarover zodra ik iets verder ben. Echter, veel tijd om deze blog te schrijven heb ik momenteel niet. Dat zal niemand zijn ontgaan!
Ook hebben we in totaal ruim 40 liter olijfolie van onze olijfboomgaard. We hebben op ons gemak meerdere weekenden, in de zon, olijven geplukt en het resultaat viel ons werkelijk enorm mee.
Afgelopen zaterdag waren we in de olijfboomgaard bezig wat schade van de koeien (die inmiddels weg zijn gelukkig) ongedaan te maken toen we toch nog een paar bomen zagen met olijven. Die hebben we nog geplukt en zondag ben ik uren bezig geweest om die op allerhande manieren te verwerken tot eet-olijven. Ik ben erg benieuwd naar het resultaat.
Deze foto hieronder was na een weekend plukken.
Op de boerenmarkt elke zaterdag kopen we vaak kaas van een jongen die samen met zijn broer een aantal koeien heeft. Toen ik met één van hen stond te kletsen bleek dat ze al 13 koeien hadden moeten verkopen omdat ze aan het verhuizen zijn en helaas zouden hun laatste 5 koeien ook weg moeten.
De gemeente had erg moeilijk gedaan over een vergunning om op een nieuw stuk land dat ze huren, water aan te leggen. Na veel gedoe is het wel voor elkaar, maar inmiddels hadden ze niet genoeg tijd om alles aan te leggen voordat ze uit hun oude boerderij weg moesten.
Ik bood dus aan dat die koeien wel een paar maanden bij mij mochten staan.
Dat bleek ook nog niet zo snel geregeld, bureaucratie is er niet voor niets namelijk! Als de gemeente even de kans krijgt, maakt ze het leven van haar ingezetenen moeilijk. Zo spreekt een zwaar gefrustreerde ingezetene … (met ervaring inmiddels).
Hoe dan ook, met weken vertraging kregen ze alsnog toestemming om de koeien bij ons neer te zetten.
Ze zijn er nu een week en hebben al veel lage olijftakken kaal gegeten … maar we krijgen er fantastische mest voor terug. En leuke foto’s.
Twee keer per dag worden ze gemolken en ze staan er echt voor in de rij. Verder zijn ze vrij en lopen wat rond, liggen wat in de schaduw en zijn vooral heel erg groot en rustig.
De koereigers komen ook regelmatig kijken, maar heb er nog geen op een koe zien staan om parasieten van de koe te eten … wie weet komt dat nog.
Elke avond loop ik een blokje om met de hond.
Sinds een paar dagen zijn er vuurvliegjes op één stukje grond waar ik langs loop. Een soort volkstuintje met olijfbomen en artisjokken. De vuurvliegjes zijn alleen daar maar. Heel interessant.
De pracht van de kleine knipperende lichtjes wordt nog versterkt door het schitterende gezang van de nachtegalen. Ze lijken de vallei te vullen met hun liederen. Werkelijk prachtig die ijle tonen in de nacht.
Het snoeiwerk gaat gestaag door, ondanks de hitte (voor deze tijd van het jaar is het al ruim een maand idioot warm hier). We zijn redelijk ver, maar toch schiet het niet echt op. Het kost erg veel tijd omdat de olijfbomen ruim tien jaar niet zijn gesnoeid.
In een van de olijfboomtoppen zat een enorm nest. Deze foto is van het nest nadat het eerst minimaal 5 meter naar beneden is gevallen. Dat was dus een behoorlijk solide constructie. Kilo’s klei zitten erin. Geen idee welke vogel zoiets maakt, maar het is zeker een grote! Het nest is zo’n veertig centimeter breed.
In een deel van de olijfboomgaard staan wilde orchideeën. Schitterend zijn ze. Mijn vriend had er al een heel aantal gemaaid, maar is het volkomen met mij eens dat we pas verder gaan met maaien nadat deze bloemen zijn uitgebloeid, in de hoop dat ze een volgend jaar terugkomen.
Ook loopt er een fazant rond die totaal niet bang is. 
Tot slot een bizar fenomeen … al het hout dat we pas hebben gezaagd lijkt vol te zetten met houtworm. Wellicht is het iets anders, maar de plukjes zaagsel laten wel zien dat er een insect van ons prachtig gezaagde olijvenhout zit te genieten. Wij gingen ervan uit de komende jaren ons huis hiermee te verwarmen, maar dat zou wel n’s tegen kunnen vallen.
De afgelopen week heb ik flink gesnoeid in de olijfbomen. Vandaag heb ik nogal veel spierpijn. Dit is de ‘vooruitgang’:
Die arme bomen zien er niet uit nu. Het gaat een paar jaar duren voor ze weer toonbaar zijn, maar daarna … hebben we echt een prachtige olijfboomgaard.
In de tussentijd hebben de buren weer stof tot kletsen.
“Wat zou ze toch de hele tijd doen … blijkbaar niet veel interessants aangezien de blog maar stil blijft!”
Inderdaad.
Naast verschillende werkzaamheden breng ik veel tijd door op het stuk grond waar ik ‘heldhaftig’ (zo leek mij dat terwijl ik ermee bezig was …) een wijngaard en een olijfboomgaard van metershoge bramenstruiken heb ontdaan.
Er wordt wel gezegd dat optimisten de realiteit niet goed onder ogen zien. In mijn geval klopt dat. Terwijl ik de bramen met een bosmaaier te lijf ben gegaan, is het geen moment in mij opgekomen dat die bramen flinke wortels hebben en erom bekend staan dat ze altijd terug blijven komen. Toch wist ik dat heel goed.
Die tijdelijke vergeetachtigheid is op zich goed van pas gekomen. Had ik al tijdens de epische worsteling bedacht dat ik een paar weken later dezelfde bramenstruiken alweer fris en vrolijk een halve meter hoog terug zou vinden, ik zou er moedeloos van zijn geworden.
Per ongeluk heb ik dus een grote taak in kleine stukken geknipt, gewoon door tijdelijk vol optimistische energie, niet te denken aan wat er naderhand zou gebeuren.
Toen tot mij doordrong dat de strijd met de bramen pas net was begonnen, ben ik twee dagen een beetje radeloos geweest en heb driftig op internet gezocht naar oplossingen. Gif wil ik absoluut niet gebruiken!
Het komt er dus op neer dat ik de wortels van de bramen uit de keiharde grond sta te bikken. Dit is ronde één, maar ik weet dat ze weer op gaan komen zodra ik ‘klaar’ ben en van voor af aan kan beginnen, tot de planten zijn uitgeput. Wie weet hoe het tegen die tijd met mij gaat!
Niet erg interessant inderdaad. Toch vermaak ik mij, nu ik er eenmaal aan gewend ben, prima. Echter, er valt na een paar uur bikken per dag, vrij weinig nieuws te vertellen.
De drie hectare grond die we aan het kopen zijn heeft twee grotere wijngaarden (ik ben er al gaandeweg achtergekomen dat dat wat ik een kleine wijngaard noemde, toch best groot bleek toen we er eenmaal helemaal doorheen waren) en twee hele kleintjes. We hebben inmiddels een van de grotere wijngaarden helemaal schoon en dat ziet er fantastisch uit (ware het niet dat de druiven er niet al te best uitzien … na jaren verwaarlozing zijn er veel planten dood).
Vanochtend kwam ik een andere buurman tegen. Dit is buurman nummer vier die ik heb leren kennen. Hij kende het terrein en de vorige eigenaar erg goed en denkt dat de wijngaard die we met zoveel moeite schoon hebben gemaakt, waarschijnlijk niet te redden is. Nou nou, wat een optimisme!
Hij vond het vreselijk en zei, net als alle anderen die iets zeggen over ons stuk grond, dat dit de mooiste wijngaard in de hele buurt was en tot in de puntjes onderhouden. De buren hebben het allemaal afschuwelijk gevonden te moeten toezien hoe de kinderen van de vorige eigenaar, die is overleden aan ‘een hele nare ziekte’ (kanker is dat, maar daar praten ze hier nooit over) totaal geen interesse hebben getoond in het land, de wijngaarden en de olijfboomgaarden.
Iedereen heeft mij verteld dat ze hebben gevraagd of ze de wijngaard mochten huren, niet zozeer om er veel mee te verdienen, maar gewoon om de wijngaard te onderhouden. De kinderen wilden er niets van weten en hebben alles laten overgroeien.
Alle buren zijn dus erg blij dat er eindelijk weer iemand bezig is.
Overigens vertelde ik de buurman van vanochtend dat ik Nederlandse was. Waarop hij hij zei “Ja dàt weet ik echt wel dat je Nederlands bent”. Blijkbaar vindt hij het niet nodig om te doen alsof hij nog niets weet. Inmiddels weet de hele buurt natuurlijk alles al. In elk geval denken ze dat te weten!
Hier een foto van de schitterende eik die in de schoongemaakte wijngaard staat.
