Het heeft enorm geregend hier in Toscane, maar zondagochtend was het schitterend. We zaten gelukkig net boven de mist waar we aan de ene kant van ons huis op uit keken. Aan de andere kant zagen we de wit besneeuwde bergtoppen van de Apennijnen.
Prachtig.
Vorige week zijn we een rondje gaan lopen. Omdat we in Toscane wonen waar het momenteel ‘Corona code rood’ is en we dus onze gemeente niet uit mogen en eigenlijk zoveel mogelijk binnen moeten blijven, was de wandeling vrij kort. Maar heerlijk!
We kwamen langs een huis op de heuvel tegenover ons waar we een heel aantal uitgerukte agave planten op de grond zagen liggen. Agaves maken vaak kleine plantjes aan die tegen de moederplant aan zitten (of vaderplant – ik weet niet hoe dat bij agaves zit). Die jonge plantjes worden door sommigen weggehaald en in dit geval weggegooid.
Nou wil het toeval dat wij al een hele tijd van die agaves willen planten en vaak bedenken waar we ze zouden kunnen weghalen (bij verlaten huizen bijvoorbeeld, of bij een buurman die er echt heel veel heeft). Het was er nog niet van gekomen.
Direct toen we thuiskwamen zijn we in de auto gestapt met wat lege kratten en zijn de planten op gaan halen. De volgende ochtend heb ik ze bijna allemaal in potjes gezet. We hebben er ruim 20. Beetje overdreven, maar … we vinden wel een goede plek voor ze. Als ze overleven tenminste. Dat weten we in het voorjaar op z’n laatst.
Ik weet niet hoe ze in het Nederlands heten … dus dan maar de Engelse term. Deze gaten ontstaan in één keer in de grond. In ons geval omdat er tanks onder de grond zitten waar het regenwater omheen moet en blijkbaar was de grond niet goed aangestampt overal. Dat kan ook niet en we waren voor dit fenomeen gewaarschuwd zodra het eenmaal goed nat zou worden.
Het heeft behoorlijk geregend deze maand en zie hier:
In de tweede helft van augustus zijn de meeste vijgen rijp.
Overal in Toscane staan vijgenbomen, vaak bij verlaten huizen. Je kunt je hier, zonder iemand te storen, ongans aan vijgen eten. Dat is geen goed idee, maar neem een emmer mee op pad en maak daarna thuis de vijgen in!
Dat doen we al jaren. Het is fantastisch om het hele jaar door ingemaakte vijgen te hebben voor op brood, in de yoghurt of voor een taart of ander toetje.
Ik laat de vijgen een tijdje koken en doe ze daarna in potten die ik op hun beurt ook een tijdje laat koken. Op deze manier hebben we alleen vijgen nodig zonder suiker toe te voegen.
We hebben nu ook een extra grote gasplaat gekocht die iedereen in Italie gebruikt om tomaten in te maken, of andere dingen die gesteriliseerd moeten worden. De pan is wat groot uitgevallen, maar … ook wel handig al met al!
Ik wil graag een lange border van brem langs de weg. Het liefst brem gemengd met wilde rozen. Brem is ‘ginestra’ in het Italiaans. Prachtige gele bloemetjes die heerlijk ruiken, eind mei en juni.
Ik heb dus van uitgebloeide brem struiken de laatste weken de ‘boontjes’ geplukt.
Die moesten daarna één voor één worden opengemaakt om de zaadjes eruit te halen.
Nou is het bloedheet hier, al dagen, dus ideaal klusje voor overdag.
Nou hoop ik dat dit gaat werken, maar dat weet ik pas over een jaartje.
Gisteren was het nest dat de zwaluwen voor hun tweede leg in gebruik hadden genomen, min of meer ingestort. De bodem was eruit gevallen. Twee kleine vogeltjes lagen op de grond. Eentje dood en de andere springlevend maar hulpeloos. De derde stond op het punt eruit te vallen, zijn kont hing gevaarlijk door het gat, maar met z’n pootjes hield hij zich vast aan het stevigere deel van het nest.
In zo’n noodsituatie is er geen tijd voor een foto … helaas.
We hebben snel met stevig plakband een stuk karton onder het nest geplakt. Het was reflecterend plakband dat mijn vriend voor zijn motor had gebruikt. Hup het kleine zwaluwtje dat nog leefde er weer in …
De zwaluwen vlogen luid protesterend langs. Die denken natuurlijk dat wij hun nest hebben verstoord.
Onze reparatie werd niet goedgekeurd. Ze keken ernaar en gingen niet naar het nest. Ze vlogen er dicht overheen maar vonden het duidelijk maar niets.
Hmmmm misschien is dat reflecterende wel vervelend voor ze, schrikt het hen af. Dus op zoek naar minder glimmend plakband vonden we bruin plakband om dozen mee te plakken.
Dit kon het zwaluwpaar wel waarderen en inmiddels lijkt het normale leven voor hen weer te zijn opgepakt. Een zwaluw heeft een veer verloren achter een stuk plakband. Ik stel me zo voor dat die enorm heeft gevloekt toen hij even vast is komen te zitten. “Die vervelende mensen ook die zich overal mee bemoeien! Moet je n’s zien wat een prutswerk ze hebben geleverd!”
Het ziet er inderdaad niet uit natuurlijk … maar we hopen dat het een paar weken houdt, tot de kleintjes uitvliegen.
Stel je voor … een prachtige warme zomeravond. We zitten heerlijk op ons terras wat te keuvelen en eten. Ineens een keiharde knal en daarna alles stil.
Mijn vriend zei dat de buurman eindelijk z’n schoonmoeder uit de weg had geruimd (het arme vrouwtje zit al jaren totaal dement op een stoel de naam van haar dochter te roepen, elk jaar minder duidelijk. We zijn nu bij één lettergreep, het waren er vier).
Dit weekend kwamen we onze buurman tegen en hij zei dat hij iets voor ons had. Ja, legde hij uit, hij had een wild zwijn geschoten. Hadden we vast wel gehoord? Als wij interesse hadden, kon hij ons wat stukken vlees daarvan geven. Hij mompelde iets over dat hij zich daarna geen zorgen hoefde te maken dat wij hem aan zouden kunnen geven.
Op zich wel heel eerlijk.
We hebben dus nu wat kilo cinghiale (wild zwijn) in de vriezer liggen. Ideaal voor wanneer het afkoelt. Plus, bij de volgende knal weten we wat er gaande is. Maar we kunnen maar beter niet ’s avonds een stukje over het land lopen. Bang voor wilde zwijnen ben ik niet, maar voor mijn gewapende buurman inmiddels wel.
Er zijn behoorlijk wat boerenzwaluwen hier. Het zijn er niet genoeg, want we hebben toch veel muggen. Er zaten drie nesten in een schuurtje van het oude huis waar een deur uit was gehaald. Alle jaren dat we hier al aan het werk zijn, vlogen de zwaluwen in en uit.
Dit jaar was er maar één paar teruggekomen. We moesten die open deur dichtmaken en hebben gewacht tot de kleintjes waren vertrokken. Boerenzwaluwen leggen twee keer per jaar. Het was dus belangrijk om ze na de eerste keer een ander nest, buiten, te laten gebruiken.
Toevallig is dat gelukt en hebben we de schuur nu dicht kunnen maken en zelf in gebruik genomen. De zwaluwen zitten prinsheerlijk in een oud nest buiten. Ik weet niet of ze er zelf ook blij me zijn.
Voor volgend voorjaar wil ik meer plekken voorbereiden waar de zwaluwen nesten kunnen bouwen. Ze waren al begonnen in ons nieuwe huis, voordat er ramen in zaten. Ze zijn dus op zoek naar geschikte plekken en ik help ze graag om die te vinden. Blijkbaar is een latje ergens op een beschermde plek al voldoende … dus dat is een kleine moeite.
Rondom ons huis vliegen zwaluwen. Een genot om naar te kijken en luisteren.
Onder de dakgoot van het huis naast ons zit al jaren een nest. Ik zag een paar dagen geleden wat kopjes van de jonge vogels uit het nest steken en toen ik een foto maakte, kwam één van de ouders er net aanvliegen.
Een hele opluchting. Wat hebben die jonge vogels een honger de hele tijd!
Een paar dagen geleden reden we tegen negen uur ’s avonds naar huis. Het was donker.
Ineens kwam er een wild zwijn met volle vaart de weg op rennen. Ik zag hem pas toen mijn vriend al zo hard remde als mogelijk was. Een afschuwelijke botsing was niet te vermijden.
We stapten uit en ik hoorde gegrom en gehijg vanaf de kant van de weg en alles ritselde. Mijn vriend keek beteuterd naar zijn auto, samen met een andere man die even was gestopt. Daarna kwam hij mijn kant op en vroeg: ‘ wat moeten we nu’?.
Ik ben van mening dat je een gewond dier niet mag achterlaten en het eigenlijk zo snel mogelijk uit zijn lijden moet verlossen en zei dus spontaan dat we nog een keertje eroverheen moesten rijden. Dat is uiteraard geheel onmogelijk, een wild zwijn is heel groot en stevig. Mijn vriend protesteerde dus ook hevig en toen ik het eenmaal had gezegd vroeg ik mij direct af hoe dat dan zou moeten.
Inmiddels was het zwijn uit de bosjes omhoog gekrabbeld op z’n zij. Het arme dier draaide vreemd op de asfaltweg in rondjes. Ik had nog maar gezegd dat we hem af moesten maken (mijn methode was niet de juiste, waar ik inmiddels door iedereen heel hartelijk over ben uitgelachen) of het zwijn stond ineens op zijn vier poten en liep, zonder hinkelen, rustig de donkere nacht in.
Ik stond met open mond van verbazing het dier na te staren. Mijn vriend, die altijd overal direct de humor van inziet, zei direct dat het zwijn mij had gehoord en dus wel had moeten doen alsof er niets aan de hand was. Dat leek echt zo, alsof het beest ons duidelijk wilde maken: ‘Ik gewond? Hoe kòm je erbij. Niets aan de hand hoor!’.
De auto, een Toyota, blijkt de voorkant zo te hebben dat het bij botsing zo min mogelijk schade aan personen (en zwijnen) geeft. Toevallig reden we ook niet snel en toevallig reed mijn vriend, die een bizar snel reactievermogen heeft. Allemaal toeval. Een groot geluk in dit geval. Voor het zwijn.
